هم
میهنان آزاده!
«نــژاده
ایــرانــیــان راســتــیــن و مــیــهــن پــرســت»!
بدونِ
هیچ گونه دودلی باید بدانیم که «آب هــای ایــران» نیز بخشی از جــان و تــنِ «ایــران
گــرامــی تــر از جــان مــان» هستند.
«ایــران»
تنها این «خــاک» نیست.
«ایــران»
این «آب» و «خــاک» است.
گستره
ی راستین «ایــران» کنونی ما از آب های «دریــای هُــرمــز»
و
«شــاخــاب پــارس» در «جــنــوب» آغاز می شود، و در آب های «دریــاچــه ی کــاســپــیــان»
در «شــمــال» و «دریــاچــه ی اورمــیــه» در «شــمــال بــاخــتــری» پایان می پذیرد؛
از
آب های «کــارون بــزرگ» و «کــرخــه» در «جــنــوب» و «ارونــد رود بــزرگ» در «جــنــوب
بــاخــتــری» آغاز می شود، و از «زایــنــده رود» [زنــده رود] و «جــاجــرود» در
«مــیــانــه» می گذرد و در آب های «ســپــیــد رود» و «اَرَس» در «شــمــال» و «زریــنــه
رود» در «شــمــال بــاخــتــری» پایان می پذیرد؛
چاپ
یا نگارشِ «رهنامه (نقشه)ی شــاهــان شــاهــی بــاســتــانــی بــزرگ ایــران»، بدون
«آب هایش»، هیچ گاه و به هیچ روی و با هیچ بهانه یی، درست و پذیرفتنی، و شایسته و پسندیده
و بسوده ی «نــژاده ایــرانــیــان راســتــیــن و مــیــهــن پــرســت» نیست.
از
دست دادن همه یا بخش هایی از «پــهــنــه هــای آبــی ســرزمــیــن گــرامــی تــر
از جــان مــان»، همچون از دست دادن و یا نابودی بخش هایی از «خــاک مــیــهــن گــرامــی
تــر از جــان مــان»، و به همان اندازه، «ناگوار» و «دلخراش» و «جانگداز» و «اندوه
برانگیز» و «دردناک» است.
فراموش
کردن «رودهــا» و «دریــاچــه ها» و «تــالــاب هــا» و «دریــا» و «شــاخــاب» و
«دیــگــر پــهــنــه هــای آبــی ســرزمــیــن گــرامــی تــر از جــان مــان»، همان
فراموش کردن «خــاک» و «جــنــگــل» و «بــیــابــان» و «کــوه» و «کــویــر» و «آبــخــوســت»
(جــزیــره) و «دشــت» و «کــشــتــزار» و «شــالــیــزار» و «بــاغ» و «بــوســتــان»
و «گــلــســتــان» مــیــهــن گــرامــی تــر از جــان مــان است.
هر
کس، در هر جایگاه و پیشه ای و به هر گونه و هر بهانه یی، شوندِ از دست یا از میان رفتن
و ویرانی و نابودی بخشی از «پــهــنــه هــای آبــی ســرزمــیــن گــرامــی تــر از
جــان مــان» شود، «میهن فروش» و «دشمن» به شمار می آید و مانند کسی است که به بخشی
از «خــاکِ ســپــنــدِ ســرزمــیــن و مــیــهــن گــرامــی تــر از جــان مــان»
دست درازی و دست اندازی، و یا بخشی از «خــاکِ ســپــنــدِ ســرزمــیــن و مــیــهــن
گــرامــی تــر از جــان مــان» را ویران و نابود نموده باشد، و باید با همه ی نیرو
و توان در برابرش ایستاد و او را در هم شکست.
همواره
به خودمان و پیرامونیان مان یادآوری و گوشزد نماییم و هشدار دهیم تا مباد - زبان ام
لال - این پاس ها و بخش های پُرارج و ارزشمند و گرامی از «ســرزمــیــن گــرامــی تــر
از جــان مــان» - «آب هــای نــازنــیــن ایــران مــان» - را فراموش کنیم و و از
یاد ببریم. به ویژه در چاپ و نگارشِ «رهنامه (نقشه)ی شــاهــان شــاهــی بــاســتــانــی
بــزرگ ایــران».
و هیچ
گاه و به هیچ روی از یاد نبریم و فراموش نکنیم که :
«...
چو ایــران نباشد، تنِ من مباد ...» *
هم
میهنان ارجمند و گرامی!
«آگــاه»
و «هــوشــیــار» باشید، و «آگــاهــی رســانــی» و «روشــنــگــری» و «یــادآوری»
و «یــاری» نمایید.
همواره
و همیشه
«آزاد»
و «آبــاد» و «ســرفــراز» و «بــالــنــده» و «آرام» و «آســوده» و «خــرم» و «پــیــروز»
و «پــایــنــده» و «جــاویــد» باد «شــاهــان شــاهــی بــاســتــانــی بــزرگ ایــران»؛
و
«تــنــدرســت»
و «آزاد» و «ســرفــراز» و «آرام» و «آســوده» و «کــامــروا» و «کــامــیــاب» و
«شــاد» و «خــوش» و «خــرم» و «پــیــروز» و «پــایــنــده» باشند «نــژاده ایــرانــیــان
راســتــیــن و مــیــهــن پــرســت و آزاده و مــهــربــان» ...
ایـــــدون
بـــــاد ...
با
«مِــهــر» و «اَرج» و «ســپــاس» و «فــروتــنــی»
- عــلــی
اکــبــرزاده -
* پاره
یی از «شــاهــنــامــه»ی زنده یادِ جاویدنام، خواجه «فردوسی توسی»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر